Θυλακίτιδα – τενοντίτιδα
Ο λαγονοψοΐτης μυς δημιουργείται από τη σύμπλευση (συναίνεση) 2 μυών του μεγάλου ψοΐτη ή του λαγονίου μυός. Ο μείζων ψοΐτης εκφύεται από τον 12ο θωρακικό και τους πέντε οσφυϊκούς σπονδύλους και καταφύεται στο μηριαίο οστό. Ο λαγόνιος μυς εκφύεται από την λαγόνια ακρολοφία και καταφύεται στο μηριαίο οστό επίσης. Ο ρόλος του έγκειται στο να κάμπτει και να στρέφει ελαφρά προς τα έξω το μηρό προς την πύελο.
Ένα από τα συχνά αίτια πόνου στην πρόσθια επιφάνεια του ισχίου είναι οι βλάβες του λαγονοψοΐτη με συχνότερη τη θυλακίτιδα. Ο θύλακος του λαγονοψοΐτη είναι ο μεγαλύτερος θύλακος του ανθρώπινου σώματος. Εκτείνεται από τον βουβωνικό σύνδεσμο προς τα πάνω, έως τον ελάσσονα τροχαντήρα προς τα κάτω. Μέσα στον θύλακο βρίσκονται τα μηριαία αγγεία (προς τα μέσα) και το μηριαίο νεύρο (προς τα έξω).
Ο θύλακος του λαγονοψοΐτη έχει σαν αποστολή να προστατεύει το μυ από διάφορες κακώσεις, διαχωρίζει τον μυ ή τον τένοντα αυτού από τα οστά της περιοχής και διευκολύνει την κίνηση μειώνοντας τις τριβές μεταξύ των μυών της περιοχής.
Ο θύλακος και ο λαγονοψοΐτης μυς κατά την διάρκεια αθλητικών εκδηλώσεων από τους αθλούμενους και όταν το ισχίο βρίσκεται σε κάμψη απομακρύνονται από την άρθρωση του ισχίου. Εάν το ισχίο υπερεκταθεί απότομα ο θύλακος και ο μυς δέχονται απότομα μεγάλη πίεση σε σημείο που ενίοτε τραυματίζεται ο θύλακος του λαγονοψοΐτη.
Η παρατεταμένη άσκηση χωρίς την απαιτούμενη προετοιμασία (ζέσταμα-stretching) προκαλεί φλεγμονή του θυλάκου αλλά και του περικλειόμενου σε αυτόν μυ, δηλαδή του λαγονοψοΐτη. Ο συνδυασμός των δύο αυτών παθολογικών καταστάσεων δημιουργούν το «σύνδρομο του λαγονοψοΐτη (Iliopsoas syndrome)».
Συμπτώματα-Διάγνωση
Πόνος στην πρόσθια και ελαφρώς έσω πλευρά του μηρού με αντανάκλαση ενίοτε προς το γόνατο. Σπάνια η ενόχληση αυτή, μεταναστεύει προς την έσω πλευρά της κνήμης αλλά συχνότερα προς την οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης. Παρουσιάζεται συχνά κατά τη διάρκεια της βάδισης. Σε ειδικές θέσεις που συχνά τοποθετούμε τα πόδια μας όπως π.χ σταυροπόδι, στην κάμψη και προσαγωγή του ισχίου ιδιαίτερα υπό αντίσταση. Στην έσω στροφή ή στην υπερέκταση ο πόνος επιδεινώνεται. Ενίοτε δημιουργείται και ακουστική αναπήδηση στην περιοχή. Οι αθλητικές δραστηριότητες επιτείνουν την ενόχληση ενώ η ανάπαυση της εξαφανίζει.
Επίσης πολλές φορές ο αθλούμενος νιώθει ένα αίσθημα πιασίματος στην πρόσθια επιφάνεια του ισχίου. Ακόμη σχετική δυσκαμψία του ισχίου εμφανίζεται κατά την πρωινή ανάκληση από το κρεβάτι.
Η διάγνωση της θυλακίτιδας ή της τενοντίτιδας ή της μερικής ή ολικής (σπάνια) ρήξης του λαγονοψοΐτη επιβεβαιώνεται με υπερηχογράφημα των μαλακών μορίων της περιοχής. Η μαγνητική τομογραφία μας δίνει περισσότερες και ακριβέστερες πληροφορίες.
Διαφορική διάγνωση
Επειδή στην πρόσθια επιφάνεια του ισχίου υπάρχουν πολλά ανατομικά στοιχεία όπως: ο τετρακέφαλος μυς, χόνδροι, μηριαία κεφαλή και μηριαίο οστό, προσαγωγοί μυς, αγγεία, νεύρα κ.α. Η διάγνωση της θυλακίτιδας ή τενοντίτιδας του λαγονοψοΐτη, δεν είναι εύκολη.
Η υποκειμενική και αντικειμενική εξέταση μας προσανατολίζουν όσον αφορά την βλάβη. Το υπερηχογράφημα των μαλακών μορίων της περιοχής και κυρίως η μαγνητική τομογραφία μας βοηθούν ουσιαστικά να θέσουμε τη σίγουρη διάγνωση. Διαφορική διάγνωση γίνεται με την υμενίτιδα του ισχίου, ρήξεις επιχείλιου χόνδρου, άσηπτη νέκρωση μηριαίας κεφαλής, κακώσεις προσαγωγών μυών, παγίδευση θυρεοειδούς νεύρου, κακώσεις τένοντα τετρακεφάλου (έκφυση), μηροκοτυλιαία προστριβή, κάταγμα κόπωσης, ηβική οστεΐτιδα, παθήσεις μέσου και ελάσσονος γλουτιαίου μυ, αστάθεια του ισχίου λόγω χαλάρωσης του θυλάκου, ανεύρυσμα αγγείων της περιοχής, παραισθητική μηραλγία προερχόμενη από κήλη δίσκου Ο1-Ο2, Ο2-Ο3 , βουβωνοκήλη μη εμφανής κ.α.
Η θεραπεία κατά βάση είναι συντηρητική. Σπάνια χειρουργική.
Ανάπαυση, διακοπή αθλητικών δραστηριοτήτων, διατάσεις των καμπτήρων μυών του ισχίου, ασκήσεις ενδυνάμωσης των στροφέων μυών του ισχίου. Φυσικοθεραπεία με laser, υπέρηχα, μάλαξη, δια δυναμικά.
Φαρμακευτική αγωγή με αντιφλεγμονώδη και αντιοιδηματικά. Εάν με τις παραπάνω αγωγές το αποτέλεσμα είναι φτωχό και δεν επιτρέπουν στον αθλούμενο να επαναρχίσει την αγωνιστική του δραστηριότητα χωρίς ενοχλήσεις, τότε προχωράμε σε τακτικές τοπικές ενέσεις ενζύμων, κατά προτίμηση με υπερηχογραφική καθοδήγηση, ώστε να καθοριστεί ακριβώς το σημείο της βλάβης. Εάν η φλεγμονή είναι χρόνια προχωρημένη και ανθεκτική στις παραπάνω συντηρητικές μεθόδους θεραπείας, τότε προχωράμε σε χειρουργική διάνοιξη του θυλάκου ή του τένοντα όπου γίνεται καθαρισμός η έκπλυση αυτών.
Δρ. ΞΕΝΟΦΩΝ ΡΟΥΣΣΗΣ
ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ – ΕΙΔΙΚΟΣ ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΟΣ
ΔΙΔΑΚΤΩΡ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ BOLOGNA
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΙΚΉΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ SUPERLEAGUE
ΜΕΛΟΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ Ε.Π.Ο
